Ruimte C is een plek waar ik als bezoeker al eerder geweest ben, vroeger. Ik ben vergeten dat ik er al was, omdat het héél lang geleden is, of in een vorig leven / vorige incarnatie, in een andere schijf van het multiversum, whatever.
De kwestie is: omdat ik in het nu opnieuw daar binnen kom, beginnen herinneringen te trillen. De ruimte brengt geluiden uit het verleden om mij uit te nodigen mij mijn eerdere aanwezigheid te herinneren. De herinneringen presenteren zich niet anekdotisch of rechtlijnig, wel gefragmenteerd en flarderig. Ik en de herinnering zoeken mekaar.
De gids / geest (gidsen/geesten) die in de ruimte klinken herkennen mij. En spreken mij dus rechtstreeks aan over een gedeelde herinnering / ervaring:
"weet ge nog die geit die de kapel binnenkwam [giechelen]"
of:
> dat betekent, Ruth, dat wat ge schrijft haast niks moet uitleggen. Ik weet / word verondersteld te weten - wat de gids zegt, ik was er ook bij, we waren daar samen, alleen ben ik het een beetje vergeten.
> dat betekent ook: dat ik een personage word, waarschijnlijk een non.
Ruimte C visueel
- kijkdozen | erg typisch idee, maar kan erg effectief zijn denk ik
- foto's
- tekenen / schrijven op de muur
ik vond - het kan geen toeval zijn - deze middag een stapel oude fotos.
foto's verspreid aan de muur. Of foto's in kijkdozen.
kijkdozen met combinatie foto's / objecten
met dingen die niet rechtstreeks naar audio moeten verwijzen.
> af en toe denk ik ook aan het werk van Sofie Muller qua sfeer
concept >
ruimte C = tijd/ruimtebox
> brengt mij terug naar vroeger
waar - zo blijkt - ik alreeds was